Herinneringen aan Lesley en Sven ze zijn zo dierbaar en ik koester ze met heel mijn hart en ziel. Wat ben ik trots dat ik vader van deze twee kanjers ben. Ik koester de laatste vakantie samen in Tunesië. Samen op een koets achter twee paarden door Monastir, wat vonden ze het geweldig. Ik zie de mensen nog kijken naar ze, twee prachtige blonde mannetjes met bruine gezichtjes van de zon.
Of samen op een olifant; wat spannend en eng was dat. De laatste vakantie, de laatste dagen van hun leven, de laatste momenten samen. Nu, tien jaar later, is er nog steeds die enorme leegte dat vreselijke gemis. Tijd heelt alle wonden zeggen ze, dit is geen wond maar een gat in mijn hart. Ik koester de zaterdagochtenden: samen naar het voetbal toe. Sven struinend door de bosjes, Lesley lekker voetballend. Of samen naar Six Flags, met Sven in de achtbaan, Lesley wachtend bij de uitgang. Achtbanen… hij vond het helemaal niks, hij was wat dat betreft een angsthaas.
Ik herinner me die ene keer dat ik ze terug had gebracht naar Swifterbant. Ik reed daarna weg met de auto, maar opeens dook Les op, lachend op de motorkap en hij reed een stukkie mee. Het was een heldendaad voor Les. Sven kende geen angst, zag nergens gevaar in. Hij was een keer op een gammel dak van een schuurtje geklommen en zakte er dwars doorheen. Ik schrok me dood, maar hij stond doodgemoedereerd op, klopte zijn broek af en klom weer in een boom. Toen leken dit allemaal gewone dingen, nu weet ik dat dit helaas niet zo is.
Ach, ik kan wel dagen lang schrijven over de fantastische herinneringen aan en met onze mannetjes. Maar vooral wil ik schrijven welke een lieve, zorgzame, sociale, humoristische, eerlijke , mooie en vooral bijzondere kinderen het waren.
Het is vandaag 22 juli, precies tien jaar geleden dat Lesley en Sven omkwamen door een vreselijk ongeval. Twee fantastische kinderen in de bloei van hun leven, genietend van alles en iedereen, zomaar uit het leven gerukt. Lesley en Sven: ze mogen nooit maar dan ook nooit vergeten worden…
Mooi stukkie weer ouwe, mooi stukkie. En door jouw stukkies kijk ik anders aan tegen de relatie met mijn dochters. Maar laat het verdriet je nieuwe geluk niet overwoekeren..
Zag gisterenavond je interview op tv. Hoorde mezelf. 5 jaar geleden is mijn zoon van twaalf plotseling overleden. Mijn gat in mijn hart zal nooit helen. Sterkte in de toekomst.
Hoi Michel, ik zag vanavond op NOS.nl in de herhaling het interview met jou. Man, wat een respect weer voor je. Hou vol en geniet van je nieuwe geluk.
Michel. Wat heb je dit mooi verwoord. Geeft maar weer aan hoe enorm je moet genieten van alles om je heen. Ik leef met je mee… Sterkte!