Gelukkig was ik erbij. Anders had ik het niet geloofd. Derde klasse C, Bon Boys-WVV34, een klassieker in de regio rond Haaksbergen, die al achttien jaar niet meer op de rol had gestaan. De stand was 0-2. WVV leek op rozen te zitten, maar had al eerder dit seizoen in twee uitwedstrijden een dergelijke voorsprong weggegeven. Het zou een mooie zege gaan worden, maar elke Hengeveldse supporter (waaronder schrijver dezes) wilde wachten met juichen en jubelen tot de scheids voor de laatste keer floot. Gelijk hadden we, zo bleek in de laatste minuten van het duel. BonBoys haalde op, met dank aan vooral een Rensenbrink-cloon ter linkerijde.
Het stond namelijk kort voor tijd toch ineens gelijk. En even later werd het zelfs 3-2. Wat er toen gebeurde, kun je eigenlijk het beste weergeven door de reactie van de vrouw die naast mij zat, te beschrijven. Ze sloeg haar handen voor haar mond en keek met grote, zwarte ogen naar het tafereel dat zich voor ons neuzen (we bevonden ons op de knusse tribune) ontrolde. De spelers van BonBoys waren door het dolle heen en doken boven op de doelpuntenmaker, ene Chiel Nijhuis. De geelgroenen uit Hengevelde stonden in zichzelf te rouwen of te mopperen op medespelers, zeg maar verdedigers.
Nu komt het. Dat Gerard Bos, de trainer van BonBoys, lijdt aan een van de meeste buitensporige vormen van ADHD dat zich vooral tijdens voetbalwedstrijden tot volle wasdom ontpopt, weten veel voetballiefhebbers in deze regio. Vraag het na in oa Lichtenvoorde, Groenlo, Borne, Delden, Enschede, Glanerbrug. Hij had tijdens de streekderby van zondagmiddag al menig keer met gebalde vuisten naar de scheids geschreeuwd, was vanuit z’n dug out al enkele malen twintig meter naar rechts en naar links gerend, onderwijl zijn verdedigers schreeuwend tot een hogere concentratie manend en vrijwel zeker was zijn hartslag al een paar keer over de 350 gevlogen. Deze Razende Roeland rende een minuut voor tijd het veld in om tussen zijn spelers de winnende goal te vieren, maar ineens viel hij op de grond en schreeuwde om hulp. Het hart, dacht ik. Maar dat was het niet. Hij ging door zijn knie. De scheidsrechter keek van een afstandje toe hoe de nagloeiende trainer verzorgd werd op het veld en vervolgens door een man of drie in de benen werd geholpen en van het veld werd afgevoerd. Hij trok daarbij een grimas die pijn verbeeldde, veel pijn. Zwaar lichamelijk lijden zelfs. De vrouw naast mij had nog steeds de hand voor haar mond. De verbazing om de verrassende wending van de wedstrijd was veranderd in hevige schrik om de lijdende trainer.
Ik heb een keer eerder zoiets gezien. Stevo kon in het voorjaar van 1994 bij HSC’21 goeie zaken doen voor de hoofdklassetitel. De wedstrijd was spannend. Ergens in de tweede helft scoorde Stevo en wijlen Henk Droste, de voorzitter van de ploeg uit Geesteren sprong met een brandende sigaar in de mond het veld in, rende naar een hoop juichende spelers en sprong ertussen. Midden voor het doel lag Droste in zijn zondagse pak tussen de stapel Stevo-spelers het doelpunt te vieren. De dienstdoende scheids was er niet blij mee. Droste had er maling aan. Stevo ging richting de titel.
Aan het hoofdstuk ‘Bizarre momenten in de geschiedenis van het Twentse amateurvoetbal’ kan dus nu de tragikomische act van Bos gevoegd worden. Ik sprak hem een half uur na afloop nog even. Het ging alweer tamelijk redelijk met hem. Hij vertelde dat hij in zijn enthousiasme was vergeten dat hij kortelings geopereerd was aan een knie. En hij suggereerde daarbij dat TwenteSport.com bij uitstek het medium zou zijn om de wereld van zijn curieuze actie kond te doen. Dat was ik zeker met hem eens.
Waarvan akte.
Gijs, was je een beetje gefrustreerd dat je clubje had verloren? Je mag wel wat meer respect tonen voor Gerard.
Zocht dat clubje van je niet nog een columnist voor hun clubblad? Kun je daar eerst nog even oefenen.