Als hockeyliefhebber pur sang las ik tot mijn grote vreugde dat de mannen van India zich hebben geplaatst voor de Olympische Spelen van volgend jaar in Parijs. Dit resultaat hebben ze te danken aan de 5-1 overwinning op Japan in de finale van de Asian Games in het Chinese Hangzhou, waar de tickets voor 2024 verdiend konden worden. Helaas viel Pakistan, mijn tweede favoriete hockeyland en die andere bakermat voor deze sport, buiten de prijzen, maar daar ligt gelukkig nog een herkansing in de aanbieding met play offs in Oman later dit jaar. India en Pakistan zijn voor het hockey wat Frankrijk en Argentinië voor het voetbal zijn: bolwerken van natuurlijk talent met een aangeboren techniek en een enorme passie, niet alleen bij de sporters zelf, maar vooral ook bij hun volgers op de tribunes waar het altijd vol zit en één groot feest is. Persoonlijk zet ik bij elk groot toernooi een live stream aan om de wedstrijden te volgen, en dan bij voorkeur met het commentaar van Siddarth Pandey, de exemplarische opvolger van de legendarische Jasdev Singh. Hun aanstekelijke enthousiasme, in combinatie met een geweldige kennis van het spel, de spelers en de regels, gaf en geeft elke wedstrijd een extra genoegen en dan maakt het eigenlijk niet uit wie de winnaar is.
Natuurlijk is er op India, en op Pakistan, van alles aan te merken. In mijn particuliere herinnering, die teruggaat naar de tijden van de spiegeltjes en de kraaltjes, vergezeld van het door ons op de lagere school verzamelde zilverpapier voor de ‘kruis’-tochten van de RK zendingsmaffia, lijkt het nog niet zo lang geleden dat beide landen qua economie en levensvatbaarheid zwaar leunden op het budget van onze ontwikkelingshulp. Intussen doen ze volop mee in de mondiale rally om een plaats in het heelal, met een miljarden verslindend ruimtevaartprogramma en spectaculaire maanlandingen. In de binnenlandse politiek heersen corruptie, nepotisme en godsdienstwaanzin, waarbij in sommige deelstaten vooral de moslims het moeten ontgelden. Daar kunnen we van alles van vinden, maar zolang de slachters van Hamas worden gesponsord door de keurmeesters van Qatar hoeven we ons over een aanpak, laat staan oplossing van dat soort problemen voorlopig helaas weinig illusies te maken. Op sportief gebied is er sprake van een enorme concurrentie: de finale van het WK cricket tussen beide landen werd gespeeld in een stadion dat met 132.000 toeschouwers volledig uitverkocht was, terwijl 35 miljoen kijkers de live uitzending volgden. Dat alles neemt niet weg dat ik me als een klein kind verheug op de wedstrijden van India, en hopelijk dus ook Pakistan, in Parijs. Is dat belangrijk? Nou ja, het is maar hockey, hè?
Peter Bonder
