Het is iets heel kleins. Iets waar je eigenlijk nooit stil bij staat, totdat je het ineens weer ziet. En hoort. En ruikt.
Gisteren liep ik even alleen door het dorp Hengevelde waar ik geboren en getogen ben. Vrij toevallig, zomaar op een doodgewone maandagavond. De lampen van het sportveld, waar WVV ’34 nu traint voor de bijzonder hoge tweede klasse, verlichtten het hele dorp. Ik zag profvoetballer Mike te Wierik op zijn fietsje in een trainingspak naar het Ruperts Erve fietsen. Hij is nu, naast voetballer bij Heracles ook assistent-trainer bij WVV. Met naast hem op de fiets een andere grote sportman uit het dorp: Bennie Hummelink.
Op de achtergrond schenen de felle lampen. Ik hoorde de trainers aanwijzingen schreeuwen. En rook het natte gras.
Nat gras is voor mij de ultieme geur van sport. Misschien omdat die geur me doet denken aan vroeger; aan een doodgewone doordeweekse avond in het dorp. Overal waar ik woonde, van Utrecht, Amsterdam tot Peking, het gras ruikt er niet zo lekker als in Hengevelde.
En ineens was door die geur van een grasmat, de avond heel bijzonder.
