Huilend zat hij op de kruk bij Wilfried de Jong. Tien jaar eerder, eveneens bij De Jong maar dan op de massagetafel, huilde hij ook al. Van een sportman die luisterde naar de bijnaam ‘Iwan de verschrikkelijke’ zou je dat niet verwachten. Zijn andere bijnaam past beter een gevoelig man: ‘de mysticus’.
Dit weekeind overleed hij. Fedor den Hertog, wielrenner. Won samen met Zoetemelk, Krekels en Pijnen (mooie naam voor een sporter) tijdens de Spelen van Mexico de ploegentijdrit. Omschreven als ‘de beste amateurrenner van zijn generatie’. Bekend stond Den Hertog om zijn ongekende krachten. In een ronde won hij eens negen van de elf ritten. Nóg fameuzer was hij door de filosofische verhandelingen waarmee hij zijn collegarenners voedde. Fedor zat vol wijsheden. Tegeltjeswijsheden. Teksten als: “De grootste tegenslagen zijn de beste levenslessen”. Of “Wat is waarheid?” “Je moet jezelf durven zijn”. Of “Als je je kwetsbaarheid toont ben je sterk”.
Vorig jaar ontmoette ik hem. Ik weet niet meer wat hij dronk, of dat hij at. Den Hertog was al ziek, had kanker. Zijn biografie was zojuist verschenen. Hij vertelde hoe hij opgroeide in Ermelo als zoon van een Russische moeder en een hardvochtige vader. En sprak honderuit. Ik hing aan zijn lippen. Dat hij ooit een fabuleus renner moest zijn geweest kon je zien. Ik proefde het in zijn verhalen. Zijn doorzettingsvermogen straalde nog altijd van zijn verzwakte lijf.
Ook dit gesprek was een aaneenschakeling van tegelwijsheden. Zo interviewde Wilfried de Jong hem ook, aan de hand van zijn eigen mysterieuze, gevleugelde uitspraken. Op een wit-blauw tegeltje.
In Almelo zit een winkel. Je hoeft er niet eens naartoe. Truttig Tegeltje heet het,.nl. Als eerbetoon aan de mysticus en zijn levenswijze ga ik één van zijn wijsheden op een tegeltje zetten, de onderkop van zijn biografie. “Eenzaamheid is de school van het genie”.
