Een klein beetje zaterdag
Geplaatst op 2 september 2012 door Redactie · 1 Reactie
Wakker worden met een herkenbaar gevoel. Een gevoel dat ik al vaker mee had gemaakt, het zaterdagochtendgevoel van een vader die naar zijn voetballende zoon gaat kijken. Een gelukzalig moment dat alle vaders herkennen en koesteren. Maar een gevoel dat mij werd ontnomen… Een herbeleving had ik afgelopen zaterdag. Lesley die voor het eerst gaat voetballen bij Victoria’28 uit Enschede. Eigenlijk nog te klein en te jong, maar wat was-ie dapper. Hard rennen kon hij toen al, maar zijn oudere tegenstandertjes kegelden hem vaak omver. omdat ze groter waren en sterker. Les vond voetbal leuk, maar ging een jaar later bij SV Lelystad F3 keepen. Even geen tackles meer, moet hij hebben gedacht. Papa vond het niet echt geweldig, maar gelukkig ging hij later weer voetballen. Steeds mooier, steeds prachtiger vond hij het…. voetbal het werd al bijna een passie. Trucjes met de bal, buitenom passeren, een voorzet en af en toe pikte hij een doelpuntje mee. Het was Lesley ten voeten uit.
De eerste wedstrijd van Sven vergeet ik ook nooit meer, het was uit bij Unicum. Hij heeft gerend en gerend, zelden de bal geraakt, maar wat een ijver en een doorzettingsvermogen had dat mannetje. Opgeven kwam niet in Svens woordenboek voor. Wat een doorzetter. Maar Sven vond voetbal eigenlijk niks aan en ging later drummen. Drummen was zijn sport, een moeilijke, maar het ging steeds beter. Ik heb fantastische herinneringen aan twee kanjers van zonen en die kwamen zaterdag opborrelen, toen ik met Lyns op weg was naar Sportclub Deventer. Naar zijn eerste voetbalstappen bij een echte voetbalclub. Naar zijn eerste wedstrijdjes op een echt veld. Het zou nooit meer zaterdag worden, dacht ik altijd. En natuurlijk is dat zo. Maar ik zag Lyns al trucjes doen, buitenom passeren en een voorzet geven, af en toe een doelpuntje meepikken en vooral rennen, rennen en niet opgeven. Wat een doorzetter…
Het was weer een klein beetje zaterdag.
Delen is sportief
Mooi moment, kijk zelf ook enorm uit naar het eerste sport moment van mijn kleine meid. Wat zijn je verhalen toch herkenbaar, zo ook de angst dat wat je nooit mee wilt maken hopenlijk nooit zal gebeuren. Vind het fijn dat je na die pikzwarte periode nu toch weer wat geluksmomenten hebt.