Het was afgelopen donderdag een spannende dag, omdat een tv-ploeg mij ‘s ochtends en ‘s middags volgde. In de afgelopen jaren heb ik vaker aanvragen gehad om op televisie te verschijnen, maar ik was er nog niet aan toe. Deze keer heb ik ja gezegd. Het was voor het programma ‘Hoe is het toch met?’ van de EO. Zelf ben ik absoluut niet gelovig, maar ik vind dat sommige EO-programma’s het meer dan waard zijn om naar te kijken. Bert van Leeuwen (van onder meer Het Familiediner) was de interviewer en hij bleek een heel aardige man te zijn. De dag ging erg snel voorbij en ik beleefde het alsof ik in een roes zat. Er werden beelden van de training gemaakt, van het ophalen van Lyns op school en we zijn nog op een andere locatie geweest
Er waren voor mij een paar dingen belangrijk en daarom werkte ik ook mee aan dit portret. Uiteraard op de eerste plaats Lesley en Sven, omdat zij nooit vergeten mogen worden. Het is nu bijna negen jaar geleden (22 juli) en dit was weer een gelegenheid Les en Sven een beetje tot ‘leven’’ te laten komen. Want voor de de eerste keer in de negen jaar is er dit jaar geen Lesley Boerebach toernooi, door een grote communicatiefout. Pijnlijk… maar fouten worden er gemaakt en volgend jaar zal er weer een prachtig toernooi zijn, daar ben ik van overtuigd.
Dat was dus voor mij ook een van de redenen waarom ik aan het programma mee heb gewerk. Weliswaar is er geen toernooi, maar eind mei – als het ‘Hoe is het toch met?’ wordt uitgezonden, is er wel weer even aandacht voor Lesley en Sven. En hoe hij met mij gaat? Het antwoord krijgt u volgende maand in het programma, maar ik kan een klein tipje van de sluier oplichten: het gaat goed met mij, niet dat het belangrijk is, maar een beetje trots ben ik er wel op.
Ik hoop dat het straks duidelijk wordt in het portret. En dat was ook een reden voor deelname, want ondanks het allergrootste leed dat mij is overkomen en de diepe dalen waarin ik heb gezeten, vind ik het leven nog steeds mooi. Misschien dat er mensen zijn die zich hier aan kunnen optrekken of een klein beetje troost uit het portet kunnen halen, op welke manier ook. Ik hoop het…
Michel,
Zie uit naar het programma. Vreselijk dat het er moet zijn, maar voor een boel mensen een steun om te zien. Wat jezelf betreft, veel mensen vinden het wel degelijk erg belangrijk dat het goed met je gaat.
Hallo Michel,
Ik heb zojuist in 1 adem je boek (9e druk) uitgelezen. Als voetballiefhebber heb ik in het verleden veel bewondering voor je gehad als voetballer en dacht dat je het bij PSV wel zou gaan maken. Het vervolg heb je prachtig weergegeven met een kwetsbaarheid die veel meer mensen mogen tonen. Het verhaal van Hugo Borst in Hard gras over voetbal en de dood sprak me erg aan en ik voelde toen jouw verdriet en pijn in al mijn vezels. Nu jaren later kreeg ik dus jouw eigen boek in handen. Ik heb wederom met afschuw maar ook met bewondering jouw strijd en liefde voor je jongens mogen volgen. Prachtig hoe jij je gevoel in dichtvorm op papier kunt krijgen. Ik wilde meer over je weten. Hoe is het nu met……. Op internet bleek je columns te schrijven en kwam uiteindelijk op deze site terecht. Ik vind het dan ook bijzonder toevallig dat er aankomende vrijdag een uitzending van je op televisie komt. Verder vind ik het mooi dat je de kracht hebt gevonden om je leven in het hier en nu weer op hebt weten te pakken. Het verhaal Mascotte op deze site heb ik met rillingen over de rug met veel plezier gelezen.
Bedankt voor het delen van je ervaringen. Veel succes voor het komende seizoen toegewenst.
Groet, Frank Borsboom