Zondagochtend kwart voor elf. Het Rutbeek ligt rimpelloos voor me. Maar er ligt geen handdoek in het grasveld. En ook geen teiltje van de familie Broekkamp om je voeten af te spoelen zodat ze zandvrij weer het badlaken kunnen betreden. Zoals vroeger.
Wel hangt mijn racefiets in het hek, staan de fietsschoenen, helm, droge sokken, hardloopschoenen en olie voor in het wetsuit aan de kant. Het is de start van een sprinttriatlon in het Rutbeek, 750 meter ploeteren in het bruine water, 20 kilometer fietsen en 5 kilometer hardlopen. Ik ben niet alleen. Tientallen vrouwen met een blauwe (sprint) danwel gele (Olympische afstand) badmuts staan ook te klappertanden. Veel twentenaren, maar ook het nodige geel-zwart. De kleuren van Hellas, triatlonvereniging uit Utrecht.
Triatlon is bij uitstek een individuele sport. Maar dat maakt de strijd tussen verenigingen er niet minder om. De wedstrijd in het Rutbeek vormde dit jaar het decor voor de finale van de verenigingscompetitie. Welke groep mag zich ‘de beste triatlonvereniging van Nederland’ noemen. Daar draaide het om.
Vooraf was bekend, de strijd zou gaan tussen Hellas uit Utrecht en de Triathlon Club Twente. Als sportliefhebber, triatleet en Twentenaar gun ik de overwinning aan Triathlon Club Twente. Maar ik woon nu eenmaal in Utrecht en train bij Hellas. Mijn kleuren zijn geel en zwart. Alsof ik stond te juichen voor FC Utrecht in plaats van voor FC Twente. De strijd werd gestreden en het nieuws loog er niet om: `Hellas verslaat Twente tijdens verenigingsfinale bij Rutbeek Triathlon´. De beker ging mee naar Utrecht. Maar wel via Hengevelde de A1 op. Hoogverraad, zo voelde het.
Zit op het vliegveld even je columns ‘bij te lezen’. Altijd fijn, met een grote glimlach om het teiltje van Johan… Ga zo door, ben erg benieuwd naar het magazine!