1,5 Jaar geleden vertrok ik vol vuur naar China, om radiocorrespondent te worden in Peking. Voor de NOS, wat een eer. Helaas gaat het bijltje nu neer.
Terugkijkend zijn er een paar momenten geweest waarop ik het gevoel had daadwerkelijk verschil kon maken. Een reportage op locatie. Met m’n poten in de modder. Dat wil zeggen; een verhaal te maken waar de Nederlandse luisteraar wijzer van werd, wat betreft dit ongrijpbare China – bomvol contrasten.
Helaas waren er ook te vaak momenten waarop ‘Hilversum’ me belde: “De burgermeester van Tokio, daar is iets mee. Daar weet jij alles van, niet? Kan je over 30 minuten in de ether?” “Geef me 10 minuten”, antwoordde ik dan. Om vervolgens als een malle in de internationale persdiensten te duiken. Een werkje dat een redacteur in Hilversum ook zou kunnen doen. Sterker nog, beter zou kunnen doen. Maar ach, ik zit in Peking en dat is ‘om de hoek’ bij Tokio, nietwaar?
Een trieste conclusie is dat het werk als correspondent door de opkomst van sociale media, een gebrek aan reisbudgetten en de macht van internationale persdiensten en zenders als BBC in de verdrukking komt. “BBC schrijft het, dus dan zal het wel kloppen toch?”, hoe vaak heb ik die zin wel niet gehoord.
Minister van Buitenlandse Zaken, Frans Timmermans brak vorige week nog een lans voor correspondenten. “Koester je correspondent”, zei hij tegen redacties. Ik denk dat Frans gelijk heeft, maar dan moet er voor diezelfde correspondent wel ruimte en geld zijn om een eigen koers te varen. Niet gestuurd te worden vanuit het nieuws dat al gemaakt is door AP, Reuters of BBC. Maar eigen verhalen, met eigen mensen, vanuit eigen onderzoek en ervaringen. Dat kost tijd, geld en bakken ervaring. Hoe vaak volstaat een correspondent niet bij het zoeken van een gezicht bij een verhaal dat al door een ander is opgetekend? Is dat nou werkelijk journalistiek?
Dat ik er niet in ben geslaagd om het volledig anders te doen verwijt ik mezelf. Vorige week keek ik naar de biecht van Boogerd. Ik voel me sindsdien een beetje Boogerd. Hij gebruikte doping, want iedereen deed het. Hij moest mee, om te presteren, om rond te komen. Ik ging ook wel eens mee in het rondzingen van verhalen van internationale persdiensten uit ‘dat gekke China’. Om te presteren en vooral om financieel rond te komen. Niet dat de verhalen dan niet ‘waar’ zijn of niet kloppen, maar ze komen niet uit je eigen nieuwskoker. Het is geen eigen nieuws. Net als bij Boogerd. Het waren zijn eigen spieren, zijn eigen lijf dat hem keer op keer als winnaar over de streep bracht. Maar in dat lijf en in die vaten zat een stofje van een ander – of uit een spuit.
In die zin is menig correspondent wel eens een ‘Boogerd’. Sterker nog-zoals wielerjournalist Thijs Zonneveld het vaak zegt; kijk eens in de spiegel. Doping zit in ons allemaal. Zijn we niet allemaal af en toe een beetje een Michael?
Jeetje meis, wat een mooie column, wat een openbaring, ik wil je heel graag binnenkort interviewen.
Eeeh, Karen,
Ik weet wel hoe dat komt! Zeg het niet want dan wordt mijn kop er ook afgehakt. Blijf je gevoel volgen, dan komen er veel hobbels op je weg maar dan wordt je in ieder geval niet geleefd! Wat Boogerd betreft ik begrijp hem wel, alleen jammer dat die het zo krampachtig vertelt! Wees gewoon jezelf en heb schijt aan wat anderen denken, vinden. Niemand kan een mening vormen tenzij ze erbij waren!