Niets is mooier dan kijken naar je eigen kind, dat vind ik tenminste. Kijken hoe hij lacht, kijken hoe hij straalt, kijken naar je eigen kind, het is formidabel. Kijken hoe hij speelt, kijken hoe hij zich aankleedt, kijken als hij denkt. Man, wat mooi. Kijken als hij huilt, is wat minder, maar kijken als hij rent, struikelt en weer opstaat: geweldig. Hoe hij fietst en televisie kijkt, hoe hij wijzer en wijzer wordt. Hoe hij doucht, zich laat afdrogen, hoe hij leest en danst. Hoe hij naar school gaat met zijn rugtasje, in je armen springt en een ‘coole move’ doet.
Ik was gisteren met Lyns naar de bioscoop, Het raadsel van Sinterklaas op 5 december. Leuk natuurlijk, samen een film kijken, want kijken hoe je zoon naar een film kijkt, is een genot. Helaas, Kate was er ook. Kate is een meisje uit zijn klas, dat wist ik niet, maar nu wel . Kate zat met haar ouders en Herbert, haar broertje, precies een rij achter ons, rij 4. Slechter treffen kon ik het niet. Lyns had Kate al geschoten toen wij chips gingen halen.
‘Papa… Kate is er, meisje uit mijn klas.’
‘Ok, jongen, zij gaat waarschijnlijk ook naar de Sinterklaas-film’, antwoordde ik.
En inderdaad, Lyns barstte al in tranen uit toen hij op rij 5 moest zitten, hij wou naast Kate zitten. Snoep, appelsap, popcorn: alles heb ik uit de kast gehaald om hem van rij 4 af te halen. Toen de film begon zat Lyns naast mij, het was spannend. Sinterklaas werd ontvoerd, zijn blik elektriseerde het bioscoopdoek. Maar Kate was toch interessanter… Voor de pauze heeft mijnheer Lyns zeker 25 minuten achterstevoren gezeten. Snoepjes geven aan Kate, vragen of ze het ook spannend vond en vooral zeggen dat de boeven niet gepakt zouden worden. Lyns had maar één doel en dat was Kate…
Maar goed, hij hield het aardig vol op rij 5 en daar was ik al dolblij mee. Maar een pauze later werd het Lyns teveel, constant draaide hij zich om, Sinterklaas was nu heel ver weg voor hem. Kate was het enige waar hij nog voor ging. ‘Moet je nog een zakkie ‘buggles’ kerel’, vroeg ik, om hem in toom te houden. En ja, daar ging papa weer. Met mijn ‘buggles’ keerde ik terug in de donkere bioscoopzaal, maar rij 5 was leeg… Lyns zat naast Kate op rij 4. Ik kon ‘m eerst niet vinden, maar de moeder van Kate attendeerde mij op hem. Daar zat hij, parmantig naast haar dochter, die op haar schoot zat. Nooit heb ik met zoveel bewondering naar mijn zoon gekeken…
