Ik ben net 48 jaar geworden en een Abraham in de tuin is niet ver weg meer. Mijn God, wat een leeftijd. Ouder worden, het gaat vanzelf, maar wijzer worden? Ik denk en weet haast zeker dat mensen het moeilijk vinden om ouder te worden en dan heb ik het niet over de leeftijd. Ach, eigenlijk moet ik over mijzelf praten en dik, kaal, vergeetachtig, leesbril etc. niet over één kam scheren.
Toch… ben ik nog jong van geest, ga elke dag met jonge gasten om en die kleine Lyns (net vier) houdt mij ook jong. Maar het ouder worden valt niet mee. De Sep-shake om het gewicht enigszins op peil te houden, is een hulpmiddel dat zeker helpt, maar het kost geld en moeite om telkens weer een dieet te volgen. Om de schedel, die alsmaar zichtbaarder wordt met een hairtransfusion of iets dergelijks te bedekken, gaat mij daarentegen iets te ver. Het korte termijngeheugen is niet meer wat het geweest is en een sms-bericht lezen is niet te doen van dichtbij, maar ik accepteer en onderga het.
Kaal worden, dik, vergeten en minder zien; het zal wel. Maar waar ik toch steeds meer moeite mee heb, is een wedstrijd met Lelystad 4 op zatermiddag te spelen. Nu we een divisie hoger spelen helemaal. De lichamelijke ongemakken zoals heup, tenen en enkel zijn vervelend, maar dat kan ik nog accepteren. Maar de draaicirkel die alsmaar groter wordt, steeds trager, de pass die zelden aankomt, geen bal die ik afpak en de doelpunten die ik zelden meer maak, het zijn elementen die op mij inhakken. Niet het kaal worden, niet de rest maar een wedstrijd met mijn makkers op de dramatische velden 2 of 6 thuis in Lelystad, waar het gras drie kontjes hoog is of zeg maar tien. Zelden gemaaid of gerold, waar een bal aannemen een hels karwei is. Waar je een jonge hond in je rug hebt die kort dekt en daarna over je heen dendert.
Tegenstanders van minimaal 20 jaar jonger die een professionele warming up maken, een groepshug met een wilde yell afsluiten en een tactisch plan hebben gemaakt. Ik krijg er steeds meer de kriebels van. Maar toch, ik ga door tot ik er bij neer val, want er zijn maar weinig dingen die mooier zijn die voetballen op zaterdagmiddag met Lelystad 4. Ik neem die de mindere dingen voor lief en geniet van de kleedkamerpraat, de struikelpartijen van ons en de ‘klasse’ die wij op onze manier nog steeds uitstralen. De overwinningen die weliswaar steeds minder worden, met pijn en moeite gaan, maar er nog steeds zijn, en de routine.
De derde helft, het zeiken op elkaar en een treffer van Marc of Bartje, ik wil het niet missen. Bijna niks is mooier dan voetballen op zaterdagmiddag, ondanks alle ongemakken en mindere zaken. Zelf af en toe een doelpuntje maken of iemand door de benen spelen, een assist, het komt steeds minder voor, maar het is er nog.
Voetballen het blijft voor altijd mijn lust en mijn leven….
