FC Twente speler Wout Brama betitelt de titelrace in de eredivisie als “Survival of the fittest”. Het programma van Twente is loodzwaar. Ook concurrenten PSV en Ajax kijken tegen zo’n schema aan. Op een laatste restje tandvlees wist Twente dit weekend nog drie punten binnen te slepen tegen VVV.
Diezelfde zondag werd er in Den Haag ook een survival of the fittest uitgevochten door zo’n 30.000 lopers. De jaarlijkse city-pier-city tocht was uitverkocht, als ware het een popfestival. In die mierenhoop van mensen probeerde ik overeind te blijven. Niet als ‘most fittest’, maar wel om een persoonlijk record te lopen. Zo’n halve marathon loop je vooral tegen jezelf, ook al ben je omgeven door 30.000 concurrenten.
Het startschot klonk even na half drie. Pas minuten later kregen mijn benen de kans om in beweging komen. Dribbelen, stoep af, stoep op, langs auto’s en lantarenpalen: de gaten zoeken in de menigte. Tijdens mijn trainingslopen door Twente, aan de rand van Utrecht of langs de Amstel was ik bijna vergeten hoe vol een parcours kan zijn. Lang niet alle deelnemers lopen mee voor een specifieke tijd. Het hoogste doel voor hen is: de finish halen. De spierwitte trainingsschoenen verraden hoe weinig training in de benen zit. Op karakter haalt men de eindstreep. Of in ieder geval de eerste kilometers.
De survival of the fittest begon pas echt na tien kilometer. De koppen roder, de tred langzamer. Hier en daar werd het tempo zo laag dat men meer wandelde dan liep. De Japanse schrijver en loper Haruki Murakami schreef hierover in zijn machtig mooie boek ‘What I talk about when I talk about running’, dat hij op zijn grafsteen de tekst wil:
Murakami geboortedatum/sterfdatum
‘At least he never walked’
Na 14 kilometer zie ik twee politieagenten te fiets door de massa crossen. Iets verderop ligt een man, nog geen vier meter bij me vandaan, aan de rand van de straat. Hij is gevloerd. Zijn t-shirt kan zijn dikke buik niet aan, het onderste streepje buik is zichtbaar door zijn val. Hij ademt nog, maar zijn hoofd is rood en vol witte vlekken tegelijk. De politie ontfermt zich over hem. In de verte hoor ik de ambulance al komen. Survival of the fittest. Ik raap mezelf bij elkaar en loop door.
