Er is niemand op straat. Geen levende ziel te bekennen. Waarom ook? De regen valt uit de lucht. Nee, het is geen regen, het is water en het stort uit de hemel. Dit is de overtreffende trap van leeg en nat wat ik hier aantref in de straten van Buenos Aires.
Maar het is niet de regen die Argentijnen opsluit op deze zondagavond. Het is een klassieker. Een derby die de strijd tussen Ajax-Feyenoord, Nederland-Duitsland, WVV-Bentelo of Heracles-FC Twente doet verbleken. Dit is River Plate-Boca Juniors. Dit is leven en dood, zo waarschuwt mijn hotelbaas me. Niet figuurlijk die doden. Supporters weten zich hier volgens hem niet te beheersen, ‘ons temperament hè’, bijt ‘ie me veelbelovend toe.
Ik wil het meemaken, hier om de hoek bij het stadion waar Nederland ooit werd afgedroogd. Dat ik zeiknat regen geeft niets, daar malen die voetballers ook niet om.
Binnen zijn de ramen beslagen van de regen die uit spijkerbroeken wasemt. En uit rood-witte t-shirts; de shirts van River Plate. Blijkbaar ben ik in een bar beland die deze club steunt. Iedereen in de kroeg staart naar een groot scherm. Op dat scherm dezelfde regen als zojuist op straat. Het groene veld is bijna blauw, net een zwembad.
De wedstrijd is ‘wild en wet’, zoals de kranten het een dag later omschrijven. Van een strijd mag je spreken, maar voetbal heb ik hier niet gezien. Het glibberen en buikschuiven door de modder naar een bal die niet zichtbaar is, kan nauwelijks voetbal genoemd worden.
En toch. Boca scoort. De zenuwen die ik voel bij de mensen om me heen, is van een orde die mij te boven gaat. Het lijkt wel alsof ze bidden. Pas in de tweede helft, na een gemiste penalty van River Plate, maken ze de gelijkmaker. De ontlading is extreem. Alsof het plotseling droog is in de vochtige kroeg. Alsof gebeden zijn verhoord.
Voetbal is hier geen sport, het is pure religie.
