Ze bedwong vele woestijnen, haalde grote prijzen binnen en ze kreeg daarvoor een Borns Bijtje. Een wat? Een Borns bijtje. Hiermee waardeert de gemeente Borne de prestaties van motorrijster Mirjam Pol. Dat ze het kleinood uit handen van burgemeester Jan Pierik van de gemeente Borne kreeg. Het mag wat lullig klinken, zo’n bijtje, maar ga er maar aan staan.
Het is een prijs van eer voor inwoners die wat bijzonders doen. En in die zin klopt het wel. Want ga maar na., Mirjam Pol was pas achttien jaar toen ze debuteerde in faamrijke zand- en stofwereld die de Dakar Rally is. Het was ook erfelijk, want ok haar vader en broer zijn in de ban van deze sport. Haar vader was een held in de wereld grasbaanrace en haar broer ook.
Afgelopen januari won Mirjam Pol voor de tweede keer de Dakar Rally een. Op deze site stond terecht dat als een wielrenvrouw of een schaatsvrouw of een atletiekvrouw voor de tweede keer in haar tak van sport wereldkampioen wordt met iets dat geen andere Nederlandse vrouw ooit presteerde, dan zou het land in vuur en vlam staan, maar als Mirjam Pol het presteert, lijkt niemand in euforie of extase.
Een vrouw op een motor en dan ook nog in een woestenij van zand, zweet en ongemak. Het spreekt niet aan om te proberen in een woestijn sneller dan alle andere deelnemers te zijn. En dat in de meest prestigieuze rally ter wereld, die de naam Dakar in de banieren voert.
Mirjam Pol was nog maar 22 toen ze voor het eerst deelnam aan de fameuze Dakar Rally. Dat was in 2006. Ze was al die jaren daarvoor, van kindsbeen af, gek op motoren en wilde zich laten zien, aan collegae, aan de hele wereld, aan zichzelf ook, natuurlijk. En ze had letterlijk en figuurlijk al een bult zand geproefd.
Die rally van 2006 bleek inrijden, want in 2018, dus vijftien jaar geleden, kwam ze aan de start voor de harde en zware beproeving die de vrouweneditie Dakar Rally symboliseert.
En ze finishte, daar ging het om. De nieuwe uitdaging was prijsrijden. Winnen. Daar ging het om en daar deed ze het voor. Ze moest er in 2018 voor naar Peru. Ook dat speelde die dekselse motorvrouw van tankstation Borne klaar, in wat zwaarste editie ooit zou worden, met alles wat erbij komt kijken. Waanbeelden zien, angst, zweet en bloed uit alle poriën. Gebroken botten, ontstoken puisten. Gutsende wonden.
Het zou een leerschool zijn, want in 2019 kwam de beloning. De mentale triomf. En nu heeft ze het wéér gepresteerd, in haar negende tocht door de woestijn. Het werd de tweede Dakar-zege in de moeilijkste omstandigheden, dit keer in Saoedie-Arabië.
