Ze zijn dan weer begonnen, de amateurs. Eerder waren al de topklassers aangevangen. Ik zeg bewust: amateurs. Omdat ik na enige jaren ervaring in het amateurvoetbal inmiddels weet hoe men de sport benadert. Ik heb de indruk dat over het algemeen de bereidheid om alles voor de sport over te hebben, duidelijk minder is dan dertig, veertig jaar terug. Natuurlijk is er de laatste jaren veel veranderd. Men kan zich op uitgebreide schaal ontspannen en genieten van de geneugten van het leven. Maar ik vind dat als je ‘geselecteerd’ (in het eerste elftal) wilt spelen, er bepaalde consequenties aan verbonden zijn, ook bij de amateurs.
Voetbal is een teamgebeuren en als het gros van de spelers zich bewust is van de verantwoordelijkheid ten opzichte van de groep, kan het niet zo zijn dat een enkeling het dan niet zo nauw neemt. Het is geen individuele sport, zo van “als ik maar goed speel”, maar het is een groepsgebeuren. Iedereen moet zich voor honderd procent geven en er alles voor over hebben om een gezamenlijke prestatie te leveren.
Inmiddels ben ik er ook aan gewend – en dat is niet alleen bij mijn clubje het geval – dat bij de voorbereiding op de competitie de hele selectiegroep nog niet aanwezig is. Een aantal is er bij de opstart nog niet. Ze komen dan middenin terug en tussendoor gaat er ook weer een aantal spelers weg. Dat is niet ideaal en er moet dus constant geïmproviseerd worden. Als de voorbereiding voorbij is, heb je nog geen echt beeld van wat de mogelijkheden zijn.
Dan kun je zeggen: gooi de niet bereidwilligen eruit. Maar dan hou je geen team meer over. Vooral bij ons – Sportclub Enschede – was het verloop ook dit jaar heel groot. Er zijn dertien spelers van club veranderd, allemaal om verschillende redenen. Daar zijn spelers uit lagere klassen voor teruggekomen. Sommigen zijn talentvol en dan is het altijd weer een uitdaging om daar weer een elftal van te maken. Ik heb me erbij neergelegd dat eenieder zijn sport anders benadert. En dat vereist van de coach ook weer een andere benadering. Al met al blijft het een prachtige sport. Ik vind het nog steeds leuk om tussen de jongens in te staan.
Afgelopen zondag hebben we terecht verloren van Tubantia dat kwalitatief niet beter was, maar een enorme vechtlust aan de dag legde en een optimaal winnaarsgedrag. Ten koste van alles moest er gewonnen worden en dat is ook een kwaliteit. De jongens hebben daarvan het nodige kunnen opsteken, want mijn spelers van rond de twintig jaar moeten nog veel leren. Zoals gezegd blijft het mooi om daar aan mee te mogen doen, ook op dit niveau!
