Lang, lang geleden pingelde ik samen met mijn broers en buurjongens met een bal, ergens in het vage veengebied tussen Bergentheim en Kloosterhaar, dat het Java werd genoemd. We noemden ons voetbalteam, dat uit liefst zeven leden bestond, natuurlijk de Javaanse Boys, en speelden met ons clubje wedstrijdjes tegen buurtclubjes uit oud-Bergentheim en Mariënberg.
Daar herinner ik me van dat ik vanaf de rechtercornerstok met buitenkant rechtervoet de bal ineens in het doel transporteerde. Ook stond ik erom bekend dat ik à la Robbie Rensenbrink als een slangenmens langs verdedigers glipte. Dat fantastische doelpunt en die geweldige dribbels zullen de reden geweest zijn dat de trainer van FC Bergentheim zich naar het verre Java spoedde om te vragen of ik alsjeblieft lid wilde worden van hun club, om daar dan samen met onder andere Arend Slot (jawel, de vader van) te gaan voetballen. Ik wilde wel, maar mijn ouders vonden het maar niks, want vijf kilometer verderop, over soppige veenpaden, lag pas het voetbalveld. Ik moest dan vanaf Java helemaal naar Moscou fietsen, want zo heet het voetbalcomplex. De halve wereld over. De echte reden: mijn ouders konden de voetbalschoenen en de contributie niet betalen. U begrijpt, een rijke voetbalcarrière werd in de knop gebroken. Ik ben inderdaad niet rijk geworden.
Klaas Dragt, erfgoedhoeder, Vroomshoop
