Ze had het al aangegeven, dit jaar was echt het laatste jaar dat ze als actief renster te zien was. En aldus geschiedde, afgelopen weekend. Als laatste renster kwam ze over de streep, na haar begon de lijst met de d.n.f. rensters. Ik vond het wel wat hebben, die laatste plaats. Want om die te pakken heeft ze veel moeite moeten. Zwaaien en terugzwaaien naar al die mensen die speciaal voor haar waren gekomen.
In 2012 werd ze voor het eerst Nederlands Kampioen op de weg. Fietste nog maar enkele jaren, haar knie door blessures niet meer geschikt voor voetballen. Die middag in Kerkrade toonde ze voor het eerst haar grote klasse. Ik was erbij, als speaker. Op de tribune tegenover de jury wagen haar moeder, die gespannen de wedstrijd volgde. En iedere keer als de naam van Annemiek viel vooral steeds verbaasder oogde.Natuurlijk haalde ik haar er steeds bij, heerlijk open met haar antwoorden. En na de winst van Annemiek vierde ze samen met haar zus de overwinning, meer verbaasd dan uitbundig. Van alle kampioenschappen die ik als speaker heb gedaan is deze mij het meest bijgebleven.
Het advies om te gaan fietsen bleek een gouden greep. Een prachtige erelijst, die sommigen al vertaalden met de ” beste renster ooit “. Beter dan Keetie Hage, Leontien van Moorsel, Anna van der Breggen en Marianne Vos. Allemaal kampioenen in hun tijdperk. Vooral wielerjournalist Leon Janssen sloeg behoorlijk door met de conclusie dat de erelijst van Annemiek de beste erelijst ooit is, met niemand te vergelijken en niet te verbeteren. Maar hij kan het weten, volgt de wielersport al vanaf de jaren negentig .
Al denk ik dat Annemiek zelf zich hier heel ongemakkelijk bij voelt.
Harry Middeljans
