Naadloos is het wegseizoen overgegaan in de winterse invulling van het wielrennen. De baan trekt weer de nodige renners, het wk is al geweest met veel succes voor de Nederlandse deelnemers, ook het veldritseizoen is op gang gekomen, de jaarlijkse uitstap naar de VS is ligt al weer achter ons. Het lijkt allemaal een automatisme te worden. Maar toch is dat niet zo. Want er is een nieuwe loot aan de boom verschenen. Na dat er de laatste jaren al voorzichtig een begin mee werd gemaakt lijkt het gravel-rijden vaste voet, beter gezegd “wegglijdende wielen” aan wal te krijgen, niet alleen in Nederland maar ook in de rest van Europa. Overgewaaid uit Amerika, waar het al enkele jaren op professioneel-niveau wordt beoefend.
Veranderingen horen bij de sport, dus ook bij het wielrennen. Dat is een goede zaak, maar het is en blijft wel de vraag of de vernieuwingen zullen doorzetten. Het gravel-rijden lijkt wat dat betreft een schot in de roos. Al kun je natuurlijk overal wel vraagtekens bij zetten. Persoonlijk vind ik het houden van een wereldkampioenschap eigenlijk een te vroeg genomen stap. Want kijk je naar de eerste tien bij de mannen, dan zijn dat de renners die zo van de weg naar de wegglijdende steentjes zijn overgestapt. De gravelspecialisten kwamen in het stuk niet voor. Natuurlijk zal een WK een boost aan deze sport geven, commercieel gezien – en het gravel-rijden is in de VS uitermate commercieel opgezet – een goede zet. Maar wat ontbreekt is geschiedenis. Om die op te bouwen heb je een veel langere tijd nodig, er zijn geen specifieke graveltoppers – zeker niet in Europa – en om die te krijgen heb je nog wel een flinke tijd nodig.
In Nederland is vorig jaar al een begin gemaakt met het houden van Nederlandse Kampioenschappen. Toen nog bescheiden, dit jaar in Epe al veel grotere deelnemersvelden. Maar ook hier waren het de wegrenners, die hun nog aanwezige vorm meenamen en vrijwel alle podiumplekken opeisten. Coen Vermeltfoort, de meest succesvolle continentale renner van het afgelopen seizoen pakte ook hier de winst, voor Lars Loohuis uit Harbrinkhoek, ook zo over gekomen van de wegwedstrijden. Pas op de derde plaats een specialist in de persoon van Jasper Ockeloen. Ook hier is de conclusie duidelijk: dit moet nog groeien. En hoe verhoudt het zich t.o.v. de strandraces, die ook in dezelfde tijdsperiode op de kalender staan ? Daar staan waarschijnlijk dezelfde renners aan de start. Misschien dat zelfs het veldrijden de invloed van het gravel rijden zal voelen, al ben ik daar persoonlijk niet zo bang voor. Want het veldrijden heeft een belangrijke voorsprong, het heeft al een geschiedenis. Al met al staan er nog veel vragen open.
Ook de dames “gravelden” om de Nederlandse titel. En als Marianne Vos aan de start staat weet je als deelnemer al dat het moeilijk wordt. Dat bleek, tegen haar was niet te fietsen. Ook in deze tak van wielersport een nationale kampioenstrui voor Marianne. De pers besteedde vooral aan de dameswedstrijd weinig aandacht. In veel kranten was alleen als uitslag gemeld, 1. Marianne Vos, 3. Lorena Wiebes. Maar wie werd dan tweede ? Dat is Moniek Tenniglo uit Borne. Terug na een lange revalidatieperiode vanwege lichamelijke klachten. Haar eerste optreden na een mislukt seizoen op de weg in 2021, waarin ze halverwege het seizoen eigenlijk al afhaakte, het later nog even probeerde maar ook dat lukte niet. Als rijdster van Bike-Exchange zeer gewaardeerd door de wijze waarop ze het “vuile werk “opknapte voor de kopvrouwen. Zoals ze dat ook al deed bij o.a. Rabobank en WM3. Mooi dat ze terug is. Maar ze had wel een vermelding in de uitslag verdiend. Al was het alleen al omdat zij het langst het tempo van Marianne Vos kon volgen. En zo vreemd is dat ook weer niet, want Moniek is, zoals enige tijd geleden naar buiten werd gebracht de vriendin van Marianne. Veel samen getraind in het Twentse land. Die link heb ik nergens gelezen, ook niet in de regionale Twentsche Courant Tubantia. Een gemiste kans?
Ik denk dat Moniek en Marianne het prima vinden. Eigenlijk weet ik dat wel zeker.
Harry Middeljans
