Fans van de wielersport, je hebt ze in alle soorten en maten. Allereerst zij die de sport van nabij volgen, wel eens een wedstrijd bezoeken, de krant erop naslaan, zeg maar de normale fan. Dan volgt, tenminste zoals ik het zie, degene met de wat uitgebreidere belangstelling, die ook weleens iets bewaart, soms boeken aanschaft, noem het de fan plus. En dan heb je de supercategorie, de verzamelaars, de relikwieënsnuffelaars, de mensen die alles verzamelen, vaak opgeslagen in dozen, waar het even zo vaak niet meer uitkomt. En dan komt nog Rogier Eshuis, eigenaar van Wielermuseum Eshuis.
Ik ontmoette hem vorig jaar voor het eerst tijdens de pauze van het wielercafé van de Ronde van Overijssel in Holten. Hij was er met zijn vader, Erik die ik dan wel weer kende. Zo groot is onze woonplaats Wierden nu ook weer niet. Rogier bleek een wielerfan sinds een viertal jaren. Hij vertelde over zijn verzameling, zijn contacten die hij inmiddels opgebouwd had met Bram Tankink e.a., en dat hij zijn slaapkamer inmiddels had omgebouwd tot een heus wielermuseum. Hij was enthousiast over het programma wat hij voor de pauze had gezien. Vijftien jaar oud, zo enthousiast, geweldig. Ben je wel eens mee geweest in de wielerkaravaan, vroeg ik hem. Dat was hij niet, wilde dat wel graag, en na kort overleg met RvO voorzitter Michiel Vincent was dat geregeld. Samen met opa Ton Kieftenburg was hij gast in de RvO 2022. En ook in 2023 was hij er met opa bij.
En dus werd het hoog tijd om eens een bezoek aan zijn museum te brengen. Bevlogen vertelde Rogier bij de koffie al over zijn ervaringen binnen de wielerwereld. Over zijn contacten, over de medewerking die hij van iedereen kreeg en over zijn verkiezing tot “de grootste wielerfan “ bij de eenmalige verkiezing op facebook enkele jaren geleden. Het leverde hem zelfs een interview op bij RTV Oost. Toch ligt de oorsprong van zijn passie niet zozeer bij de wedstrijdsport, maar bij de Grenspalenklassieker, de “prestatietoertocht “ die verreden wordt in het grensgebied van België met Zeeland, Noord-Brabant en Limburg. Elk jaar aanwezig als vrijwilliger, hij kan er prachtig over vertellen, leerde er veel mensen kennen onder wie diverse (oud)profs.
Zijn kamer, beter gezegd zijn tot museum omgebouwde kamer, kwam verpletterend op mij over. Werkelijk alle ruimte was gebruikt om alles wat maar met de wielerwereld te maken had een plaats te geven. Alleen zijn bed was nog als zodanig te herkennen, de tafel waar ook veel op was uitgestald bleek bij nader inzien zijn bureau te zijn. Meer dan 80 bidons verdringen elkaar bijna in de kast, messcherp naast en boven elkaar opgesteld. Hij bezit inmiddels meer dan 100 wielershirts, waarvan vele gesigneerd. Niki Terpstra tekende een shirt, zijn grote held Tom Dumoulin deed het, Jos van Emden ging met hem op de foto en vele andere toppers. En al die foto’s maken de verzameling compleet. Een genot om hier eens rond te neuzen, geweldig om de uitleg van Rogier erbij te krijgen, weet van alle dingen het nodige te vertellen, van wie hij het kreeg, waarom hij het kreeg. Haarscherp. En zijn mooiste shirt ? Daar moet hij even over nadenken, maar kiest dan toch het eerste shirt wat hij kreeg, gesigneerd en wel door Pim Ligthart.
Wielrennen kun je op veel manieren beleven. De wijze waarop Rogier het doet is er een van. Al die snuisterijen, foto’s, shirts, medailles, en noem maar op, het is een verzameling die waarde heeft. Emotionele waarde, gevoelswaarde. Het is mooi dat Rogier zijn grote hobby, de wielersport, op deze manier kan beleven. Met dank aan zijn ouders Erik en Angela, zijn opa, en vele anderen. Maar vooral met dank aan de wielerwereld.
Die is zo slecht nog niet.
Harry Middeljans
